Εχω μιαν ωθηση πεπεισμενη
πως εδω που χουμε κατσει
μετα απο πολυ διαπληκτισμο
καμια σημασια δεν εχει το ηθος μας
σιωπηλα και φωναχτα
αναλογα την διαθεση
φτιαχνουμε τα προσωπικα μας matrix
μεσα στο μεγαλο
κανενας στ αληθεια
δεν νοιαζεται για την αληθεια σου
αρκει να ναι ευτυχισμενος μαζι σου
και τουτο
δεν ξερω στ αληθεια
αν πνεει παραλογισμου
η αγωνιας
ηρεμο το βλεπω να καθεται
ν αρπαζει την στιγμη για ενα cocktail στον ηλιο
κι ο ιδρωτας που σταζει
μην σε μπερδευει
ειναι απ τον ηλιο
η μητερα μου
ειμαι σιγουρη πως θα καθεται
σ εκεινη την κουνιστη καρεκλα
και θ αναλογιζεται
τους αριθμους μου
παντα παιδι γι αυτην
που να ξερε τοσο καιρο
πως προσπαθω να τετραγωνισω τον κυκλο
No comments:
Post a Comment