Sunday, February 20, 2011

no man s land

Τα πρωινα

ξυπνω στην ροδαλη αυγη


και γέρνω

γερνώ καταματα

να μαθω


το κορμι κουραζεται

συνεπαγεται τους στροφυλλισμους της δυνης


και δεν ειναι τι δινεις

τι δεν δινεις


δεν εχει και τοση σημασια


οταν πλεον

εισαι τοσο εξοικειωμενος

με την οψη του αιματος να κυλα


κανενα δακρυ

δεν μπορει να σε δακρυσει

στην κουζινα με γαλλικο φουντουκι

Μεσημερι


τα συννεφα εξω παιζουν κυνηγητο

κοροιδευουν για λιγο τον ηλιο χαρουμενα


καθομαι στην κουζινα

πινω γαλλικο καφε φουντουκι


στο μαυρο μου τραπεζι

στεκει η κουπα ν αχνιζει


ενα βιβλιου καποιου που πεθανε

σκεπτομενος

απο την εμμονη του


ταξιδεψε

ταλαντευτηκε

σε χρονο

αυρες

σκεψεις

και σωματα αλληλων


εφευρεσε την μηχανη του χρονου

για να μαθει


σταθηκε πριν νιωσει το τελος

σ εναν καθρεφτη και χαμογελασε


ζωγραφησε με μαυρο τις πιο σημαντικες γραμμες του


ρευτηκε χορτατος

"σχεδον"

και πηρε απουσια


κοιτουσα περα απ το μπαλκονι

κι εφερνα στα χειλη μου την κουπα


και ρουφουσα την στιγμη

και το μεδουλι του πεθαμενου


σκεφτηκα

πως ισως δεν πρεπει πια να διαβαζω

τιποτε


αλλοιωνει τον αυθορμητισμο μου η γνωση


"ομοιος ομοιω αει πελαζει"

souls trapped through plastic nets

Ειναι οι μερες στα ονειρα

που ζω


στα ονειρα που μας βλεπω


εμενα

την Isabelle,

την Ruth,

την Sandra,

τον Julien,

την Νιοβη,

την Δαναη


ολοι στον ιδιο κηπο


βαζουμε σπορους

στο πλαστικο μας χωμα


και φυτρωνουν πλαστικα λουλουδια


και τα ποτιζουμε


τα βγαζουμε στον ηλιο

τους μιλαμε

τ αγαπαμε


δεν καταλαβαινουν τιποτε απ ολα αυτα


τα πλαστικα λουλουδια,

θελουν ξεσκονισμα

from times to times

Τ ακραια σημεια στους ανθρωπους

ειναι και τα πιο γοητευτηκα


εκεινο το ακραιο που θα διακρινω

μια ακραια ευγενεια


μια ακραια αθωοτης

μια ακραια διαυγεια

μιαν αληθινη αληθεια


μιαν ακραια τελεση μιας βιας

ενα αληθινο ψεμα


κατι αληθινο..

κατι ακραιο


κατι απο τον κοσμο τουτο


που αυτη η ομορφια διακρινεται πια


ποσο ομορφη τουτη δα η ασχημια ωρες ωρες..

strawberry s paintings

(La double vie de Véronique Snapshot)

Προχωρησα


πηρα μαζι μου

τα πιο σημαντικα


το μυαλο

και το σωμα μου


τα υπολοιπα

θαμμενα σε καποιο μερος μου


οταν αγριευουν

βγαινουν και χυμανε

χωρις ερωτηση

και χωρις αναστολη


στην συνεχεια


απεκτησα καινουρια αντικειμενα "ποθου"

και εμμονης


διοτι ο εμμονικος ανθρωπος

αλλιως δεν μπορει να ζησει


χτιζει κι απ το μηδεν

αφοβα τον φοβο


το πισω

απαγορευεται

δια "νο(υ)μου"


περιμενω την δεσμη φωτος σου


που θα σταθει περηφανη

σε καθε ενα μου βλεφαρο


να γινω ονειρευμενη

ταξιδιωτισσα


να μαζευουμε τις φραουλες

και ν αγγαλιαζομαστε

με κοκκινα χερια

σκεψεις των τελευταιων ωρων..

αν μπορουσα να ζητησω κατι αυτη την στιγμη

θα ηταν περισσοτερη υπομονη

δεν εχω καθολου

κι οταν ειδικα ερχεται η στιγμη μιας καποιας ασυννενοησιας

δεν αντεχω καθολου πια

δεν το αντεχω

αρνουμαι την πιεση

και να εξηγω σε τοιχους

και να με λενε και τρελλη στο τελος

να μου κουναν το δαχτυλο

εκει ακριβως στο σημειο που αρχιζει η κριτικη σεζον

ειναι που αρχιζω να τρεχω μακρυα

διοτι αλλιως θα το χασω στα σιγουρα..

anthropophagus

απ οταν εμαθα να ραβω

μου ρθε μια περιεργη εξορμηση


ενα περιεργο ταξιδι

εραβα λεει τα αδεια πουκαμισα της Ελενης


της Ωραιας εννοειται


πριν μαθω να ραβω

χορευα


χορους ιδωτικους

σε κοινο

σε αγνωστους


μου αφηναν κατι παντα


θυμαμαι μια μερα τελειωσα νωρις απ την δουλεια


ειχα χρονο


περπατησα

περιπλανηθηκα


πατησα ακαθαρσιες


κουραστηκα μ εκεινη την γλυκια κουραση


βρηκα μια πολυκατοικια με σκαλια

καθησα


κοιτουσα

την ατελειωτη ροη των ανθρωπων στην πολη


ποσο ιδιοι

ποσο διαφορετικοι


ποσο γεματοι

ποσο αδειοι


ποσο χαρουμενοι

και ποσο λυπημενοι


συναρτηθηκα


εβγαλα απ την τσαντα μου το πιρουνι της γιαγιας


εγινα ανθρωποφαγος


στην αρχη ξεκινησα με τα χερια


εχω εμμονη με τ ακρα


ετρωγα τα χερια τους

κι οτι επρατταν

το καταπινα


συνεχισα με τα ακρα

πηγα στα ποδια ακολουθωντας την εμμονη

και τα βηματα τους


τους ετρωγα τα βηματα


συνεχησα με το Εγω τους

την κοιλιακη χωρα


υπερπλουσιοτατες οι γευσεις


κοιταξα το στηθος

και τη καρδια


δεν ειμαι ετοιμη ακομη


το κεφαλι

τ αφηνω

γιατι εχει ματια


και φοβαμαι..

Sunday, February 13, 2011

Flamen Dialis - Autre Chose

I was walking alone
half past a ceremony

i was the brighter
of the suns

swinging alone

the moon came close on me
with her transparent wisdom

"naked as we are born
naked we fall"

she said

i already know

then she touches my hair
and i fell like silver blue

shining
and shining

through my rough conscious pen
though the lines i draw under my eyes

through and through
is all through i am..

love is a bootie call

Ο ηλιθιος κοιτουσε προς την πορτα


καποιο απ τα φαντασματα

με φαντασια

που τον πλησιαζαν

του ειπε οτι φτανει να με καλεσεις


κατεβηκε στο υπογειο


βρεθηκε να ψαχνει κατι εργαλεια

διχως νοημα


αστρομεταφερθηκε

απ το υπογειο


σε μερη

οπου ολα ειναι γραμμες


τις πρωτες εξη τις ρουθουνησε


δεν συνεβη ομως τιποτε απ οτι του χαν ταξει


προσεuχηθηκε στα γονατα


εμφανιστηκε μια ταρτα φραουλας


ηταν πολυ ομορφη για να την φαει

η θα την κοιτουσε αιωνια

η θα την ελιωνε στην μουρη του


δεν αποφασησε ποτε

οσων αφορα αυτο το γεγονος


ανακαλυψε τα παλια σερβιτσια της γιαγιας

τα γυαλιζε καθε μερα απο τοτε


ενιωθε λιγο retro

μ ολο αυτο


χιλιοειπωμενος


οχι με τιποτα δεν ηταν εκεινος


ενταξει μετα ηρθε και απηλθε


ανεβηκε στο φωτεινο αεροστατο

κι ευχοταν να βρει εκει πανω


αλλον εναν

Νιοβη

Η Νιοβη διατηρει για χρονια

το αυστηρο της καρε


τουλαχιστον

σ αυτο που βλεπει κανεις οταν την αντικριζει


λεπτεπιλεπτη

και με δερμα λευκο

και λαμπερο απο τα μεσα


βρεθηκε σε χρονια

που καταπινε με τοση μανια το λευκο

που βρεθηκε ωχρη

σ ενα κρεββατι

μ εναν απ τους παλιατσους

που ειχε προσλαβει στο τσιρκο


τοτε οταν ηταν στην ιδιοκτησια της ακομη


θυμαμαι τοτε που εβλεπε το καλυτερο του κολπο

και καταφερε να το κανει καλυτερα


τοτε απομυθοποιηθηκε στο μυαλο της

και το πουλησε


δεν θυμαμαι στ αληθεια σε ποιον


δεν εχει και πολυ σημασια


σημερα


την ειδα μετα απο πολυ καιρο

ειχε το λευκο

εκεινο με ολα τα χρωματα μαζι


και μ αγαπουσε

την αγαπουσα


οπως τοτε

κολυμπωντας

Εβλεπα τη αντιπερα οχθη

πελαγωμενος


μα πηγαιναν τοσο γρηγορα

τα χερια και τα ποδια μου


ειμουν βεβαιος στην αρχη

πως δεν θα κολυμπησω απεναντι

δεν θα φτασω


εβλεπα αλλωστε καθαρα

το βρωμικο τοπιο


δεν μπορω να κατηγορησω τα μελη μου

δυστυχως

δεν ειναι αυτονομα


κατι θα σκεφτω το πρωι..

knock knock

knock knock

who s there?


it the fucking me again


oh my God its you again!


knock three times it might make a difference

knock three times and then step back


knock knock

who s there?


it s a mermaid

on a machine


wrestling

touching


mutual

to a composing fisherman s statement


oh my dear

i feel so blue


oh my young boy

let s touch the skies


feel the eternal impulse of it all

feel the hand on your chest


and the bones crashing


and the head above


and Innocence


as a little girl

once born

and once dead


feel the rhythm of the sculls beyond


feel the rhythm


dance..

Brain tuberculosis

Λαμβανω παλι μερος

ιατρος

στην εγχειρηση


τα μυαλα μου τα πεταξα

απ το μπαλκονι


ελπιζω μονο να μην επεσαν στην γλαστρα

και γεννησουν


με κυριευει

ο γνωστος

επιγειος φοβος του ηθους

και του γενους μου


κριμα ωρες ωρες να μην υπαρχει το χτικιο

να επενδυσω στις εμπνευσεις του..

Raining Ruth

Η Ruth ξεκινησε να πλενει

τα διαζωματα πριν πολλα χρονια


εδειχνε τα δοντια της χαμογελο

δεν την ενοιαζε


φορουσε παντα λευκα ρουχα

να βλεπει καλα τους λεκεδες


καποιους τους καθαριζε

καποιους τους αφηνε να χαρτογραφουν


οπως και να χει

δυσκολα φευγει η βρωμια


Καποιοι που την πετυχαν στη βροχη

καταφεραν να την δουν

μεσα απο το βρεγμενο λευκο


οταν το ειπαν σε αλλους δεν το πιστευαν


η Ruth δεν θα το παραδεχοταν ποτε

ετσι κι αλλιως


τα χρονια περασαν


τα παρατησε τα λευκα ρουχα

και το διαζωμα


φορουσε ολα τα χρωματα μαζι

οσο πιο πολλα μπορουσε

τοσο το καλυτερο


και στην βροχη

μοναχα μπερδεμα φαινοταν

Sandra part..

Η Sandra αποφασησε σημερα να σταθει στον τοιχο

νευριασμενη


εννοειται πως πηρε μαζι της

τα οπλα


της τ αφησε ο πατερας της

πριν φυγει

ξεκινησε

οχι στολισμενη

γεμισμενη μπαρουτι

και υπολειμματα παλιων υφαντων

κομματιασμενων

απειρες φορες

που παντα ξαναεννωνονταν στο τελος


η Sandra δερνεται απο περιεγα ονειρα

και θελει οδηγους επαναστατες


θελει να κρατα καποιος αλλος το μαστιγιο

Thursday, February 03, 2011

το ταμα

η πολη ανασα μεθυσμενου
σουρρεαλιστη ζωγραφου

καθενας καταπιανεται απο εκει που βλεπει
καποιοι ξερνανε στην γωνια
καποιοι ευχαριστουν τον δημιουργο

οι ανθρωποι περπατουν στολιδιασμενοι
εκθετουν τα υπαρχοντα τους
οτι εχει ο καθενας

αλλοι σκυφτοι
το σερνουν

τα βραδυα συνομωτουν
στους δρομους η τα στρωματα τους

σε καπνισμενες τρυπες
μικρες και μεγαλες
που μυριζουν αλκοολ
τεστοστερονη και οιστρογονα

το σπερμα
σπερνει πια μονο τον θανατο του ειδους

πεταμενο σε μαξιλαρια
ακριβα και φτηνα φορεματα

υπαρχουν και καποιοι
που τρωνε τα βιβλια τους
κι αναμασανε σαν μυρικαστηκα
καθε σκεψη
να την χωνεψουν

μεχρι που καταντουν
βουλιμικοι να σερνονται στο πατωμα

καποιοι βρεχουν τα ματια τους
μεχρι να πιασουν μουχλα

κι εξαντλημενοι
να βγουν στην πλατεια
να τα βγαλουν με τα χερια

και να τα κανουν ταμα
για οσα ηρθαν
για οσα ειναι
για οσα θα ρθουν

Tuesday, February 01, 2011

αναμεσα στο ηθος και το matrix

Εχω μιαν ωθηση πεπεισμενη

πως εδω που χουμε κατσει


μετα απο πολυ διαπληκτισμο

καμια σημασια δεν εχει το ηθος μας


σιωπηλα και φωναχτα

αναλογα την διαθεση


φτιαχνουμε τα προσωπικα μας matrix

μεσα στο μεγαλο


κανενας στ αληθεια

δεν νοιαζεται για την αληθεια σου

αρκει να ναι ευτυχισμενος μαζι σου


και τουτο

δεν ξερω στ αληθεια

αν πνεει παραλογισμου

η αγωνιας


ηρεμο το βλεπω να καθεται

ν αρπαζει την στιγμη για ενα cocktail στον ηλιο


κι ο ιδρωτας που σταζει

μην σε μπερδευει

ειναι απ τον ηλιο


η μητερα μου

ειμαι σιγουρη πως θα καθεται

σ εκεινη την κουνιστη καρεκλα


και θ αναλογιζεται

τους αριθμους μου


παντα παιδι γι αυτην


που να ξερε τοσο καιρο

πως προσπαθω να τετραγωνισω τον κυκλο

Dans la piscine

Σε γνώρισα σε μια πισίνα
γεμάτη ξερά φύλλα του φθινωπόρου

είχα πάει μια μικρή βόλτα
με το ποδήλατο μου

απ αυτές που χαν γίνει
οξυγονωμένη ρουτίνα για το πνεύμα μου

Το πρώτο που θα σκεπτόμουν
τώρα πια
είναι να πηδήξω με δύναμη κι ορμή
να σε συντρίψω μέσα μου

Ενα να γίνουμε
εγώ, εσύ και τα ξερά φύλλα

να τα βάζουμε ο ένας στην χούφτα του άλλου
και να γίνονται πράσινα

Οι σκάλες πίσω μας να μην ακούγονται

να μην υπάρχει πάνω και κάτω

μόνο εσύ κι εγώ
και μια πισίνα να την γεμίσουμε

με οτι θέλουμε
και να πνιγούμε.

boom!

εν αρχη ηταν η θαλασσα

απλωνομασταν


αδιακοπα


στα μεταξυ μαζευαμε


στην δραση καναμε αφρο


βρηκα το μερος μου

να τ απολαυσω


να τ ακουσω καθαρα


με παρεμβολη καμια

εκλεισα τα ματια μου

σ ενα παγκακι

και σ ονειρευτηκα


ονειρευτηκα τα χερια σου

και τα δικα μου


τα ονειρευτηκα σαν γυμνους

ντροπαλους χαρακτηρες


που τ αγγιγμα στην στιγμη

φερνει τον κροτο



(photo snapshots "Nothing Personal Urszula Antoniak 2009")

Belladonna


σκοτεινιαζει μες την τσαγιερα

κι αρχιζω και νιωθω εκεινο το κενο στο στομαχι

το χω απ το πρωι


λιγο πιο πριν δεν μ ενοιαζε και τοσο

αλλα εχει αρχισει και με ζαλιζει


δεν ξερω τι να κανω

σερβιρω να πιουμε


διατηρω το savoir vivre

και σηκωνω το μικρο μου δαχτυλακι

καθως οδηγω το φλυτζανι στα χειλη μου


πρεπει ν αρνηθουν


ειμαι σχεδον σιγουρη

πως εριξα μεσα λιγη Belladonna

nothing personal


"what do you want?"


"i wanna be like you,

living in this house,

in that lonely island

nobody looks at you..

nobody knocks.."

(Nothing Personal Urszula Antoniak 2009)


Posters

νιωθω κενα μεσα στις φλεβες μου

ως ενδειξη διαμαρτυριας


το αιμα μου παραπονιεται με στασεις εργασιας


κολλησα σε posters στον τοιχο

τα προσωπα μου να τα βλεπω


καποια εχουν παλιωσει

εχουν ξεθωριασει τα χρωματα


εκεινα τ αγαπω πιο πολυ

ειναι πιο retro


τα καινουρια καμια φορα

μου προκαλουν στομαχικες διαταραχες


δυσκολα να τ αντικριζεις


τα χρωματα τους ειναι ζωντανα κι αγριεμενα


στο τελευταιο poster

το κολλησα σημερα το πρωι


εχω την οψη βιαστη

μετα την δραση