Τα πρωινα
ξυπνω στην ροδαλη αυγη
και γέρνω
γερνώ καταματα
να μαθω
το κορμι κουραζεται
συνεπαγεται τους στροφυλλισμους της δυνης
και δεν ειναι τι δινεις
τι δεν δινεις
δεν εχει και τοση σημασια
οταν πλεον
εισαι τοσο εξοικειωμενος
με την οψη του αιματος να κυλα
κανενα δακρυ
δεν μπορει να σε δακρυσει
Μεσημερι
τα συννεφα εξω παιζουν κυνηγητο
κοροιδευουν για λιγο τον ηλιο χαρουμενα
καθομαι στην κουζινα
πινω γαλλικο καφε φουντουκι
στο μαυρο μου τραπεζι
στεκει η κουπα ν αχνιζει
ενα βιβλιου καποιου που πεθανε
σκεπτομενος
απο την εμμονη του
ταξιδεψε
ταλαντευτηκε
σε χρονο
αυρες
σκεψεις
και σωματα αλληλων
εφευρεσε την μηχανη του χρονου
για να μαθει
σταθηκε πριν νιωσει το τελος
σ εναν καθρεφτη και χαμογελασε
ζωγραφησε με μαυρο τις πιο σημαντικες γραμμες του
ρευτηκε χορτατος
"σχεδον"
και πηρε απουσια
κοιτουσα περα απ το μπαλκονι
κι εφερνα στα χειλη μου την κουπα
και ρουφουσα την στιγμη
και το μεδουλι του πεθαμενου
σκεφτηκα
πως ισως δεν πρεπει πια να διαβαζω
τιποτε
αλλοιωνει τον αυθορμητισμο μου η γνωση
"ομοιος ομοιω αει πελαζει"
Ειναι οι μερες στα ονειρα
που ζω
στα ονειρα που μας βλεπω
εμενα
την Isabelle,
την Ruth,
την Sandra,
τον Julien,
την Νιοβη,
την Δαναη
ολοι στον ιδιο κηπο
βαζουμε σπορους
στο πλαστικο μας χωμα
και φυτρωνουν πλαστικα λουλουδια
και τα ποτιζουμε
τα βγαζουμε στον ηλιο
τους μιλαμε
τ αγαπαμε
δεν καταλαβαινουν τιποτε απ ολα αυτα
τα πλαστικα λουλουδια,
θελουν ξεσκονισμα
Τ ακραια σημεια στους ανθρωπους
ειναι και τα πιο γοητευτηκα
εκεινο το ακραιο που θα διακρινω
μια ακραια ευγενεια
μια ακραια αθωοτης
μια ακραια διαυγεια
μιαν αληθινη αληθεια
μιαν ακραια τελεση μιας βιας
ενα αληθινο ψεμα
κατι αληθινο..
κατι ακραιο
κατι απο τον κοσμο τουτο
που αυτη η ομορφια διακρινεται πια
ποσο ομορφη τουτη δα η ασχημια ωρες ωρες..
(La double vie de Véronique Snapshot)Προχωρησα
πηρα μαζι μου
τα πιο σημαντικα
το μυαλο
και το σωμα μου
τα υπολοιπα
θαμμενα σε καποιο μερος μου
οταν αγριευουν
βγαινουν και χυμανε
χωρις ερωτηση
και χωρις αναστολη
στην συνεχεια
απεκτησα καινουρια αντικειμενα "ποθου"
και εμμονης
διοτι ο εμμονικος ανθρωπος
αλλιως δεν μπορει να ζησει
χτιζει κι απ το μηδεν
αφοβα τον φοβο
το πισω
απαγορευεται
δια "νο(υ)μου"
περιμενω την δεσμη φωτος σου
που θα σταθει περηφανη
σε καθε ενα μου βλεφαρο
να γινω ονειρευμενη
ταξιδιωτισσα
να μαζευουμε τις φραουλες
και ν αγγαλιαζομαστε
με κοκκινα χερια
αν μπορουσα να ζητησω κατι αυτη την στιγμη
θα ηταν περισσοτερη υπομονη
δεν εχω καθολου
κι οταν ειδικα ερχεται η στιγμη μιας καποιας ασυννενοησιας
δεν αντεχω καθολου πια
δεν το αντεχω
αρνουμαι την πιεση
και να εξηγω σε τοιχους
και να με λενε και τρελλη στο τελος
να μου κουναν το δαχτυλο
εκει ακριβως στο σημειο που αρχιζει η κριτικη σεζον
ειναι που αρχιζω να τρεχω μακρυα
διοτι αλλιως θα το χασω στα σιγουρα..
απ οταν εμαθα να ραβω
μου ρθε μια περιεργη εξορμηση
ενα περιεργο ταξιδι
εραβα λεει τα αδεια πουκαμισα της Ελενης
της Ωραιας εννοειται
πριν μαθω να ραβω
χορευα
χορους ιδωτικους
σε κοινο
σε αγνωστους
μου αφηναν κατι παντα
θυμαμαι μια μερα τελειωσα νωρις απ την δουλεια
ειχα χρονο
περπατησα
περιπλανηθηκα
πατησα ακαθαρσιες
κουραστηκα μ εκεινη την γλυκια κουραση
βρηκα μια πολυκατοικια με σκαλια
καθησα
κοιτουσα
την ατελειωτη ροη των ανθρωπων στην πολη
ποσο ιδιοι
ποσο διαφορετικοι
ποσο γεματοι
ποσο αδειοι
ποσο χαρουμενοι
και ποσο λυπημενοι
συναρτηθηκα
εβγαλα απ την τσαντα μου το πιρουνι της γιαγιας
εγινα ανθρωποφαγος
στην αρχη ξεκινησα με τα χερια
εχω εμμονη με τ ακρα
ετρωγα τα χερια τους
κι οτι επρατταν
το καταπινα
συνεχισα με τα ακρα
πηγα στα ποδια ακολουθωντας την εμμονη
και τα βηματα τους
τους ετρωγα τα βηματα
συνεχησα με το Εγω τους
την κοιλιακη χωρα
υπερπλουσιοτατες οι γευσεις
κοιταξα το στηθος
και τη καρδια
δεν ειμαι ετοιμη ακομη
το κεφαλι
τ αφηνω
γιατι εχει ματια
και φοβαμαι..
Ο ηλιθιος κοιτουσε προς την πορτα
καποιο απ τα φαντασματα
με φαντασια
που τον πλησιαζαν
του ειπε οτι φτανει να με καλεσεις
κατεβηκε στο υπογειο
βρεθηκε να ψαχνει κατι εργαλεια
διχως νοημα
αστρομεταφερθηκε
απ το υπογειο
σε μερη
οπου ολα ειναι γραμμες
τις πρωτες εξη τις ρουθουνησε
δεν συνεβη ομως τιποτε απ οτι του χαν ταξει
προσεuχηθηκε στα γονατα
εμφανιστηκε μια ταρτα φραουλας
ηταν πολυ ομορφη για να την φαει
η θα την κοιτουσε αιωνια
η θα την ελιωνε στην μουρη του
δεν αποφασησε ποτε
οσων αφορα αυτο το γεγονος
ανακαλυψε τα παλια σερβιτσια της γιαγιας
τα γυαλιζε καθε μερα απο τοτε
ενιωθε λιγο retro
μ ολο αυτο
χιλιοειπωμενος
οχι με τιποτα δεν ηταν εκεινος
ενταξει μετα ηρθε και απηλθε
ανεβηκε στο φωτεινο αεροστατο
κι ευχοταν να βρει εκει πανω
αλλον εναν
Η Νιοβη διατηρει για χρονια
το αυστηρο της καρε
τουλαχιστον
σ αυτο που βλεπει κανεις οταν την αντικριζει
λεπτεπιλεπτη
και με δερμα λευκο
και λαμπερο απο τα μεσα
βρεθηκε σε χρονια
που καταπινε με τοση μανια το λευκο
που βρεθηκε ωχρη
σ ενα κρεββατι
μ εναν απ τους παλιατσους
που ειχε προσλαβει στο τσιρκο
τοτε οταν ηταν στην ιδιοκτησια της ακομη
θυμαμαι τοτε που εβλεπε το καλυτερο του κολπο
και καταφερε να το κανει καλυτερα
τοτε απομυθοποιηθηκε στο μυαλο της
και το πουλησε
δεν θυμαμαι στ αληθεια σε ποιον
δεν εχει και πολυ σημασια
σημερα
την ειδα μετα απο πολυ καιρο
ειχε το λευκο
εκεινο με ολα τα χρωματα μαζι
και μ αγαπουσε
την αγαπουσα
οπως τοτε
Εβλεπα τη αντιπερα οχθη
πελαγωμενος
μα πηγαιναν τοσο γρηγορα
τα χερια και τα ποδια μου
ειμουν βεβαιος στην αρχη
πως δεν θα κολυμπησω απεναντι
δεν θα φτασω
εβλεπα αλλωστε καθαρα
το βρωμικο τοπιο
δεν μπορω να κατηγορησω τα μελη μου
δυστυχως
δεν ειναι αυτονομα
κατι θα σκεφτω το πρωι..
knock knock
who s there?
it the fucking me again
oh my God its you again!
knock three times it might make a difference
knock three times and then step back
knock knock
who s there?
it s a mermaid
on a machine
wrestling
touching
mutual
to a composing fisherman s statement
oh my dear
i feel so blue
oh my young boy
let s touch the skies
feel the eternal impulse of it all
feel the hand on your chest
and the bones crashing
and the head above
and Innocence
as a little girl
once born
and once dead
feel the rhythm of the sculls beyond
feel the rhythm
dance..
Λαμβανω παλι μερος
ιατρος
στην εγχειρηση
τα μυαλα μου τα πεταξα
απ το μπαλκονι
ελπιζω μονο να μην επεσαν στην γλαστρα
και γεννησουν
με κυριευει
ο γνωστος
επιγειος φοβος του ηθους
και του γενους μου
κριμα ωρες ωρες να μην υπαρχει το χτικιο
να επενδυσω στις εμπνευσεις του..
Η Ruth ξεκινησε να πλενει
τα διαζωματα πριν πολλα χρονια
εδειχνε τα δοντια της χαμογελο
δεν την ενοιαζε
φορουσε παντα λευκα ρουχα
να βλεπει καλα τους λεκεδες
καποιους τους καθαριζε
καποιους τους αφηνε να χαρτογραφουν
οπως και να χει
δυσκολα φευγει η βρωμια
Καποιοι που την πετυχαν στη βροχη
καταφεραν να την δουν
μεσα απο το βρεγμενο λευκο
οταν το ειπαν σε αλλους δεν το πιστευαν
η Ruth δεν θα το παραδεχοταν ποτε
ετσι κι αλλιως
τα χρονια περασαν
τα παρατησε τα λευκα ρουχα
και το διαζωμα
φορουσε ολα τα χρωματα μαζι
οσο πιο πολλα μπορουσε
τοσο το καλυτερο
και στην βροχη
μοναχα μπερδεμα φαινοταν
Η Sandra αποφασησε σημερα να σταθει στον τοιχο
νευριασμενη
εννοειται πως πηρε μαζι της
τα οπλα
της τ αφησε ο πατερας της
πριν φυγει
ξεκινησε
οχι στολισμενη
γεμισμενη μπαρουτι
και υπολειμματα παλιων υφαντων
κομματιασμενων
απειρες φορες
που παντα ξαναεννωνονταν στο τελος
η Sandra δερνεται απο περιεγα ονειρα
και θελει οδηγους επαναστατες
θελει να κρατα καποιος αλλος το μαστιγιο
Εχω μιαν ωθηση πεπεισμενη
πως εδω που χουμε κατσει
μετα απο πολυ διαπληκτισμο
καμια σημασια δεν εχει το ηθος μας
σιωπηλα και φωναχτα
αναλογα την διαθεση
φτιαχνουμε τα προσωπικα μας matrix
μεσα στο μεγαλο
κανενας στ αληθεια
δεν νοιαζεται για την αληθεια σου
αρκει να ναι ευτυχισμενος μαζι σου
και τουτο
δεν ξερω στ αληθεια
αν πνεει παραλογισμου
η αγωνιας
ηρεμο το βλεπω να καθεται
ν αρπαζει την στιγμη για ενα cocktail στον ηλιο
κι ο ιδρωτας που σταζει
μην σε μπερδευει
ειναι απ τον ηλιο
η μητερα μου
ειμαι σιγουρη πως θα καθεται
σ εκεινη την κουνιστη καρεκλα
και θ αναλογιζεται
τους αριθμους μου
παντα παιδι γι αυτην
που να ξερε τοσο καιρο
πως προσπαθω να τετραγωνισω τον κυκλο
απλωνομασταν
αδιακοπα
στα μεταξυ μαζευαμε
στην δραση καναμε αφρο
βρηκα το μερος μου
να τ απολαυσω
να τ ακουσω καθαρα
με παρεμβολη καμια
εκλεισα τα ματια μου
σ ενα παγκακι
και σ ονειρευτηκα
ονειρευτηκα τα χερια σου
και τα δικα μου
τα ονειρευτηκα σαν γυμνους
ντροπαλους χαρακτηρες
που τ αγγιγμα στην στιγμη
φερνει τον κροτο
(photo snapshots "Nothing Personal Urszula Antoniak 2009")
σκοτεινιαζει μες την τσαγιερα
κι αρχιζω και νιωθω εκεινο το κενο στο στομαχι
το χω απ το πρωι
λιγο πιο πριν δεν μ ενοιαζε και τοσο
αλλα εχει αρχισει και με ζαλιζει
δεν ξερω τι να κανω
σερβιρω να πιουμε
διατηρω το savoir vivre
και σηκωνω το μικρο μου δαχτυλακι
καθως οδηγω το φλυτζανι στα χειλη μου
πρεπει ν αρνηθουν
ειμαι σχεδον σιγουρη
πως εριξα μεσα λιγη Belladonna
"what do you want?"
"i wanna be like you,
living in this house,
in that lonely island
nobody looks at you..
nobody knocks.."
(Nothing Personal Urszula Antoniak 2009)
νιωθω κενα μεσα στις φλεβες μου
ως ενδειξη διαμαρτυριας
το αιμα μου παραπονιεται με στασεις εργασιας
κολλησα σε posters στον τοιχο
τα προσωπα μου να τα βλεπω
καποια εχουν παλιωσει
εχουν ξεθωριασει τα χρωματα
εκεινα τ αγαπω πιο πολυ
ειναι πιο retro
τα καινουρια καμια φορα
μου προκαλουν στομαχικες διαταραχες
δυσκολα να τ αντικριζεις
τα χρωματα τους ειναι ζωντανα κι αγριεμενα
στο τελευταιο poster
το κολλησα σημερα το πρωι
εχω την οψη βιαστη
μετα την δραση
