Με θέα απ το φεγγάρι

Ξύπνησα με μια διάθεση κατάδυσης.

Δέν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα συμπαθής άνθρωπος.

Μία απλή δικαιολογία αποτελεί η ευθύτητα μου.

Μα δέν ξέρω γιατί ακόμη.

Σίγουρα κάποιοι άντρες με θεώρησαν όμορφη και θέλησαν να γίνω το κορίτσι τους.

Δέν νομίζω πως έκανα όμως κανέναν πραγματικά ευτυχισμένο.
Δέν ξέρω αν μπορούσα.
Αν έτσι πρέπει.
Αν έτσι γίνεται.

Στ αλήθεια δέν ξέρω πιά άν κάνω και τους γονείς μου ευτυχισμένους,
ή άν τους έκανα ποτέ στην ενήλικη ζωή μου.

Χθές ένιωθα πολύ περήφανη.

Κάτι άλλαξε όμως σήμερα και στ αλήθεια.

Αισθάνομαι πως δέν έδωσα τον χρόνο που θα ήταν ευγενικό να δώσω σε πολλούς ανθρώπους.

Πως δέν εξήγησα, σε πολλούς.

Ισως γιατι πίστεψα πως ήξεραν πολύ καλά ή το θεώρησα μάταιο.

Κι όλες αυτές οι επιλογές που έκανα, που τόσο περήφανη ένιωθα.
Σήμερα δέν μου φάινονται τόσο εξευγενισμένες όσο χθές.

Ω μήν παρανοήσεις, μ αρέσει εδώ που είμαι, το αποτέλεσμα αυτών.

Εγώ δέν ξέρω αν μου αρέσω και τόσο τελικά.

Κάτι πρέπει να κάνω.