Saturday, January 31, 2009

Το παιχνίδι


Δέν είμαι και πολύ σίγουρη για τα όνειρα τελικά
αν βγαίνουν αληθινά,
αν δέν βγαίνουν

Τα φόρεσα όμως τα φτερά σου για λίγο
και πέταξα στον μικρό σου κόσμο
μικρός κι εσύ
τόσο μικρός..

Κι εγώ τι έπαθα?
γέρασα ξαφνικά?

Ταλαντέυομαι ανάμεσα στο παιδί και τον σοφό μέσα μου,
με πετάν ο ένας στον άλλο
κι εγώ στη διαδρομή πέφτω και πονάω
και δέν ξέρω ποιος τελικά απο τους δύο θα με κρατήσει στα χέρια του να με χαιδέψει

ή μήπως τελικά δεν έχει σημασία αυτό στο παιχνίδι?
κάτι κάνω λάθος με τους κανόνες..

χμμμ..

ή μήπως δέν ξέρω κάν σε τι παιχνίδι παίζω?

2 comments:

Anonymous said...

Ωραίος προβληματισμός. Ορισμένες φορές η αφιρετική μας ικανότητα το κάνει να μοιάζει δύσκολο. Γιατί πρέπει να διαλέξει κάτι από τα δύο;

Ας αιωρείται αιώνια μεταξύ σοφίας και παιδικότητας, γιατί συνδυάζονται θαυμάσια και τα δύο.

ODNA said...

Αχ και να ξέραμε σε ποιο παιχνίδι παίζαμε.

Όλα θα ήταν πιο ευκολα.

Όλα.