Thursday, November 16, 2006

Αθήνα 16/11/06



Εγώ και τα πουλιά της Ανατολής
θα
πετάμε ψηλά,
με
τα χέρια ανοιχτά
και
τις παλάμες καθαρές
στον
ουρανό της πόλης.

Αθήνα,
ανοίγω την αγγαλιά μου για τις πλατείες σου,
τα
μάρμαρα,
τα
φανάρια σου
και τα στουμπωμένα απ την ρακή
παιδιά
playmobil στα σοκάκια του Ψυρρή.

Διστακτικά,προσεχτικά
ανοίγουμε τις πύλες να φανούν
τα λευκά μας χαμόγελα
μήπως και παρ(εξηγηθούμε)
ή μας περάσουν για χαζούς γιατί γελάμε,
γι
ανόητους,
τρελούς
γιατι οχι?

Η αγάπη είναι τριγύρω μα δέν μπορεί κανείς να την πιάσει.

και προσπαθούμε..

κάποιοι απο εμάς την αγγίζουν πού και πού καμια φορά,
με τις άκρες των δαχτύλων πάνω στο σάλτο,
κι ύστερα την ξεχνάμε

εκείνη όμως έχει ακόμη επάνω της
το χτύπημα
και το δαχτυλικό μας αποτύπωμα

κι ίσως τότε που καταφέρουμε να πεσουμε τόσο χαμηλά ωστε να πετάμε,
καταφέρουμε να την αρπάξουμε,
να την φιλήσουμε στο μέτωπο
και να ξαπλώσουμε παρέα κάτω απ τον ήλιο
στα χορτάρια.

...ποιά χορτάρια?

3 comments:

Sigmataf said...

...ποιά χορτάρια?

AvaniFish said...

ela nte?

I.P.Potis said...

Τα αχόρταγα χορτάρια.