θαλασσα-μητερα

Απ την μια να θελω να πιασω το δοξαρι

μ επιθυμια να δημιουργησω την ομορφοτερη μουσικη

αυτη που θα συνορχιζεται με τ ανθισμα των ανθων..



κι απ την αλλη να κρατω το μαχαιρι για αμυνα..



το σιγουρο ειναι πως και στα ψηλα τα κυμματα

και στ αγρια ξερω πια να κολυμπαω



αυτο που φοβουμαι πιο πολυ ειναι οτι το γνωριζουν

κι εκει που χανουν την υπερτατη ευκαιρια του πνιγμου

μ αφηνουν απλα να παιζω στα κυμματα σαν παιδι..



και τ απολαμβανω

αλλα μετα ερχεται η στιγμη



που ακουω τη φωνη της μητερας

πως ηταν αρκετο το παιχνιδι για σημερα

κι ηρθε η ωρα του μεσημεριανου..



αλλα ετσι οπως και παιδι

ετσι και τωρα θ αντισταθω

και θα κλαψω

που μου διακοπτει το παιχνιδι..



δεν ξερω μητερα αν θελω να γινω ενα με την θαλασσα

γιατι για ολα υπαρχει τιμημα

και τ αλμυρο νερο βγαινει μονο απο τα ματια..