Μεσημερι
τα συννεφα εξω παιζουν κυνηγητο
κοροιδευουν για λιγο τον ηλιο χαρουμενα
καθομαι στην κουζινα
πινω γαλλικο καφε φουντουκι
στο μαυρο μου τραπεζι
στεκει η κουπα ν αχνιζει
ενα βιβλιου καποιου που πεθανε
σκεπτομενος
απο την εμμονη του
ταξιδεψε
ταλαντευτηκε
σε χρονο
αυρες
σκεψεις
και σωματα αλληλων
εφευρεσε την μηχανη του χρονου
για να μαθει
σταθηκε πριν νιωσει το τελος
σ εναν καθρεφτη και χαμογελασε
ζωγραφησε με μαυρο τις πιο σημαντικες γραμμες του
ρευτηκε χορτατος
"σχεδον"
και πηρε απουσια
κοιτουσα περα απ το μπαλκονι
κι εφερνα στα χειλη μου την κουπα
και ρουφουσα την στιγμη
και το μεδουλι του πεθαμενου
σκεφτηκα
πως ισως δεν πρεπει πια να διαβαζω
τιποτε
αλλοιωνει τον αυθορμητισμο μου η γνωση
"ομοιος ομοιω αει πελαζει"
No comments:
Post a Comment