Η Δαφνη απεχθανεται το λιβανι
κι ειναι κατι μερες σαν αυτη
με την πανσεληνο
που το μυριζει παντου
στεκει το βραδυ στο κεφαλοσκαλο
κι οσφραινεται
το λιβαδι της σεληνης
και ζαλιζεται
παντα εκει ηθελε
να τα πατα τα βηματα
μ αλλιως της ηρθαν
Δαφνη να χα το μεγαλυτερο χερι του κοσμου
να σε παρω
εκει πανω
με μια μονο κινηση..
No comments:
Post a Comment