Σ οτι ειδα
αλλαξαν θεση τα βραχια
καθομασταν εκει οικογενεια
τα νερα κατω ηταν βρωμικα
ο πατερας
αφοβος ως παντοτε
εκανε μια βουτια
εδειχνε σωος
ειναι κιολας νομιζω
μια μερα που λιγο τον σκεφτομουν αλλιως
τον πηρα τηλεφωνο
ειμαι σιγουρη πως εκλαψε μετα
δεν ξερω στ αληθεια πως μετακινηθηκαν ολες αυτες οι πετρες
και αλλαξαν
απο τοτε
ειχα τοση επιθυμια να του πω
δυο λεξεις
σαν μεσα απο ενα μικρο
σταξιμο λεπτου
να τον ειδα
οπως παντα
την ελαφρυνα την στιγμη
και για μενα
και για κεινον
No comments:
Post a Comment