Little Isabelle

Ποσο μου λειπει εκεινο το κοριτσι

που κρεμιοταν στα μονοζυγα

κι ετρεχε γελωντας ακουραστο..



καπου βαθια μου ειναι κρυμμενο

κομματι μου



κ τις πιο "βρωμικες" στιγμες μου τις αγγιζει που και που

κι εξανεμιζονται ,

ομορφαινουν



κραταω αυτα που λεν τα χειλη της,

τ αλλα τ αφηνω στις στιγμες



θα θελα να μαι ολη

παλι αυτη..



ποσο θα πονουσα ομως εδω ε?

γι αυτο..



θα τις συλλεγω ομως τις τροφες για εκεινη

θα τις αποχυμωνω

να ζει μεσα μου

για παντα



δεν θελω να την ξεχασω

ουτε να την σκοτωσω



την θαυμαζω και την αναπολω



θα ηταν ομως πολυ σκληρο για εκεινη να ηταν αυτουσια εδω

σ ολο αυτο το χαος

και την περιπλοκοτητα



ως παιδι θ αποκτουσε συνδρομα

θα τρωγε τα νυχια της για τιμωρια ισως



μπορει να μην μιλουσε..

τον ουρανο ομως θα τον κοιτουσε παντα απο ενστικτο



αφου μπορει ακομη μεσα απ τα ματια μου



θα επλαθε παλι εκεινα τα γνωστα παιχνιδια

οπως κανει με ολα



μεσα απο τις σκεψεις μου ακομη το κανει



κι υστερα θα σχηματιζε πανω τους ζωγραφιες

εκεινες του μυαλου της



που μονο εκεινη ξερει

ουτε εγω δεν ξερω

ειναι πολυ παλια



σιγουρα θα τις αποτυπωνε και σε καποιο τοιχο στο σπιτι

και θα την μαλωναν μετα..





και θ αρχιζε τα κλαμματα

το πιο δυνατο της οπλο..



χωρις δυναμη και σημασια τωρα πια για μενα

και το χει καταλαβει



κλαιει

χα φυσικα και κλαιει

απλα δεν της δινω σημασια



δεν υπαρχει λογος

ειναι μεσα μου την προστατευω..