Ειμαι παλι εκει
μολις κατεβηκα απ τον ανελκυστηρα
και δεν ξερω που ειμαι
χαθηκα παλι..
βλεπω την εξωπορτα
οπως παντα σκοτεινη
δεν εχω αλλη επιλογη
αν μπω παλι μεσα
θ αρχισει παλι να κατεβαινει
ποιος ξερει ποσο βαθια θα με παει..
ας βγω εδω..
Ποσο ομορφα..τι φοβομουν?
λογω καποιας παλιας αναμνησης μαλλον
ο ηλιος λαμπει γλυκος εδω
δεν μου καιει το δερμα
μου χαιδευει το προσωπο
με χερι πιο απαλο κι απ της μητερας μου
Ποσα πολλα λουλουδια
ανθισμενα μες το Φθινωπορο
ουτε ενα φυλλο κατω..
δεν ξερω προς τα που να προτογυρω την μυτη μου να μυρισω
να κανω την μυρωδια να με μεθησει
Και τωρα τ αγαπημενο μου
θα κυληστω στα χαμομηλια
μεχρι να γινω πρασινη
Κανεις εδω μονο εγω..
καπου μεσα μου ειμαι χαμηλα
Θα περιμενω
θα μεινω εδω
ολο και καποιος θα ρθει να τον ξεναγησω
να γινουμε πρασινοι μαζι..
No comments:
Post a Comment