μέρα έκτη

Μέρα έκτη.

Δεν ξέρω τι απ όλα αυτά
έβγαλε τελικά το χέρι του,

που βαριεστημένα ανακάτευε την τσέπη,

και μ έσπρωξε.

Δεν ξέρω πως γίνεται να θέλω.

Αλήθεια δεν ξέρω,

πως σταματάς μια ελεύθερη,

αγαπημένη πτώση.

Να ταν που έπεσα δύο φορές
σ εκείνο το μπάρ;

Μπα όχι με τίποτα...


Να ταν η Τζήν Ρύς
στο Καλημέρα Μεσάνυχτα

ή στο δικό μου κουαρτέτο

"Στα εικοσιεπτά χρόνια της,
 σκεφτόταν με τρόμο πως γερνούσε".

Ξύπνησα πάλι μια μέρα,
και είπα τέλος.

Τέλος όλα.

Πάντα πρωί τις έπαιρνα τις αποφάσεις,
σωστές και λάθος.

Αλλά όλες οι μεγάλες πρωί.