And now..

Το κομματι απο εκείνο το λουλούδι που σου άφησα
σήμαινε οτι φεύγω..

Δέν το κατάλαβες
δεν με κατάλαβε.

Το κομμάτι απο το όνειρο που φεύγω
δέν το κατάλαβα,

δέν θα το καταλάβω

Κι ύστερα έρχεται το τσίρκο που βλέπαμε μαζί,
μου κάνει ακροβατικά στο μπαλκόνι
και μου λέει πως είμαι ικανή για όλα..

κι εγώ σκέφτομαι πως δέν υπάρχει τίποτα

σαν εσένα

Κι όμως κι εσύ είσαι λίγος..

τι να φταίει?
ο τρόπος που μεγάλωσα?
το πόσο αχόρταγη είμαι?

Τί να φταίει?

Και πάλι σκέφτομαι πως είμαι μικρή,
έτοιμη να με καταπιείτε

Ηλιος φωτεινός
με καίει
που και που
με κάνει να νιώθω σάν λουλούδι
που το ποτίσανε τ απόγευμα πάνω στη δίψα..

Κάτι είναι κι αυτό Θεέ μου..

Κι έπειτα σκέφτομαι το νερό,
το νερό
να το πιώ,
να μήν το πιώ,
να μήν το πιώ

να μήν μ αφήσετε να το πιώ..