Δώρο

Γαλανό, μικρό, σκυφτό σεντόνι,
σαν φύλλο απο δέντρο τροπικό,
πέφτεις στο χιόνι
και χτυπάς.

Τα φλογισμένα σου δάχτυλα
στο χώμα μπήγεις
και γυρνάς και με κοιτάς.
Απορείς τι κάνω εδώ
και με ρωτάς..

Γιατι;

Σε ποιό γιατί
και γιατί να σου απαντήσω,
σ αυτο το γκριζοκοκκινο
απο την λάβα σύννεφο
που ταξιδεύω επάνω;

Κι είναι κι αυτή η άνοιξη
που όλο με μπερδεύει..
αντί να είναι πράσινη
μου μοιάζει ζαλισμένη.

Στο δαχτυλίδι αυτό εδώ,
που όλο και σκουριάζει,
βάζω και κλείνω
μα δέν φυλακίζω,
την ψυχή μου την άοσμη

και το χαρίζω...

στ'αστέρια,
που παίζουν εκεί ψηλά,

στη γή,
που όλο ουρλιάζει

στο δέντρο,
που κάποτε μου είπε ενα αιώνιο μυστικό

στον αέρα,
που μπαίνει σ αυτό το γυάλινο δωμάτιο

στη θάλασσα,
που ξεπλένει τις πληγές μου

στον ήλιο,
που με καίει και με γραπώνει

στο φεγγάρι,
το απο χρόνια λαβωμένο...

και σ’ Εκείνον,
που απο εκεί ψηλά,
και απο εδώ χαμηλά,

μ’ αγγαλιάζει όλον αυτό τον καιρό που υπάρχω...

"Μάρτιος 2003"