Τώρα

Καρέκλες κενές, με ροδάκια σπασμένα,

Σάν δημόσιου νοσοκομείου κλίνη.

Κι εσύ γελάς με dvds και tv show..

Πού ‘ναι τα δροσερά χορτάρια που πατούσαμε?

Πού ‘ναι τ αστέρια κρυμμένα?

Σε ποιόν δρόμο κοντα?

Τώρα σε παρακαλώ πάψε να με απασχολείς,

πρέπει να γυρίσω στο ταξίδι,

δέν είναι καιρός ούτε για πρίγκηπες

ούτε για παραμύθια..

..ας ζήσουμε εμείς καλά

κι εμείς καλύτερα.